جدال بر سر آلترناتیو حکومتی
کارگری یا بورژوایی٬ سوسیالیستی یا سرمایه داری
على جوادى

اینکه ایران در آستانه یک تغییر و تحول بنیادی قرار گرفته است٬ فرض مشترک نیروهای متفاوت اپوزیسیون رژیم اسلامی است. حتی جریانات مفلوک و شکست خورده درون حکومتی نیز بر این واقعیت تاکید دارند.

واقعیت این است که رژیم اسلامی در بن بستی پایه ای قرار دارد. این بن بست همه جانبه٬ عمیق و ریشه است. اقتصادی و سیاسی و فرهنگی است. رژیم اسلامی راه حلی برای این بحران پایه ای ندارد. رژیم اسلامی بر پایه هیچیک از ارکان اش قادر به دوام نیست. بعلاوه تشدید تخاصم دو قطب تروریستی بر وخامت اوضاع و سیر تحولات افزوده است. هیچ رژیمی در مواجهه با چنین بحران همه جانبه ای٬ در مقابل مردمی که عزم کرده اند تا سرنگونش کنند٬ برای دراز مدت قادر به بقاء نیست.

در چنین شرایطی یکی از مسائلی که در صدر اولویتهای جامعه قرار گرفته است٬ مساله آلترناتیو حکومتی است. کدام آینده٬ کدام اقتصاد٬ کدام سیاست٬ کدام فرهنگ و کلا کدام آلترناتیو حکومتی. دو اردوی متفاوت در اپوزیسیون در حال شکل دادن به آلترناتیوهای حکومتی خود هستند. آلترناتیو کارگری – سوسیالیستی در مقابل آلترناتیو بورژوایی – سرمایه دارانه. کدامیک؟ جامعه باید انتخاب کند.

سئوالی که اکنون بر فراز جامعه به پرواز در آمده و اذهان را بخود مشغول کرده است این است: ایران به کدام سو میرود؟ کدام آلترناتیو سرنوشت فردای جامعه و مردم را رقم خواهد زد؟ آیا ایران فردا از محرومیتها٬ مشقات و کمبودها رها خواهد شد؟ یا بار دیگر نیروها و جنبشهای راست و بورژوایی سرنوشت مردم٬ کنترل شرایط زندگی مردم٬ را در دست خواهند گرفت؟ آیا خواستها و تلاش همه جانبه مردم یکبار دیگر تخته پرش نیروهای استثمارگر و استبدادی به قدرت خواهد شد؟ آیا بار دیگر نیروها و جنبشهای راست و بورژوایی سرنوشت مقدرات و زندگی مردم را در اختیار خواهند گرفت و نوعی دیگری از استبداد و نابرابری و تبعیض بر جامعه حاکم خواهد شد؟ یا نه؟ ایران فردا میتواند خود را از قید اسارت اقتصادی و سیاسی سرمایه و مذهب و نابرابری زن و مرد و عقب ماندگیهای طبقاتی و اجتماعی خلاص کند؟

جدال بر سر سرنوشت جامعه در پروسه تلاش برای سرنگونی رژیم اسلامی اکنون به یک واقعیت تعیین کننده جامعه تبدیل شده است که خود را در شکل آلترناتیوهای حکومتی در مقابل جامعه قرار داده است. تصمیم و انتخاب جامعه باید یک انتخاب آگاهانه و مطلعانه باشد.  

قطعنامه حزب اتحاد کمونیسم کارگری پیرامون "شورای پایه گذاری حکومت کارگری – سوسیالیستی" اعلام تلاش مشخص و همه جانبه کمونیسم کارگری در شکل دادن به یک آلترناتیو حکومتی کارگری و سوسیالیستی است. آلترناتیوی که متضمن آزادی٬ برابری و رفاه همگان است. یک آلترناتیو سکولار٬ یک آلترناتیو رهایبخش٬ یک آلترناتیو تاریخی!

اجزاء و ویژگیهای این آلترناتیوها را باید شناخت و در مقابل جامعه قرار داد. شاخصهای انتخاب و ارزیابی را باید دقیقا در ابعاد اقتصادی٬ سیاسی و فرهنگی روشن و تعریف کرد. خصلت طبقاتی و اجتماعی این آلترناتیوها را باید مشخصا بیان کرد.

شاخصهای یک انتخاب
در طول تاریخ چند هزار ساله بشری شاخصهایی بعنوان ملاک سعادت و خوشبختی انسانها در فرهنگ سیاسی توده مردم تثبیت شده اند. در راس این شاخصها آزادی٬ برابری و رفاه اجتماعی همگان قرار گرفته است. در عین حال بیش از سه دهه حاکمیت سیاه رژیم اسلامی در ایران شاخصهای دیگری را به این مجموعه افزوده است. برابری کامل و بی قید و شرط زن و مرد٬ قطع سلطه مذهب بر شئونات زندگی جامعه و زندگی٬ در زمره شاخصهای اساسی هر آلترناتیوی است.

از جدال بر سر اقتصاد آینده جامعه باید آغاز کرد.

ادامه دارد ...